Aaaaahhhhhhhhh, ik vlieg, ik vlieg!

Terwijl ik rustig te te ontwaken met een kop koffie op het strand gaat mijn telefoon. Het skydive bedrijf aan de lijn. Er is blijkbaar een mix-up geweest met mijn boeking waardoor ik niet voor morgen maar voor vandaag gepland sta. Of ik over een half uur klaar kan staan bij het hostel. Ohhhh dear, en dat terwijl ik dacht dat ik nog een hele dag had om mij mentaal voor te bereiden..... Maar misschien is het ook maar beter zo, kan ik met er ook niet al te lang zorgen over maken, denk ik terwijl ik me naar het hostel haast om me om te kleden en schoenen aan te trekken. Skydiven gaat nu eenmaal niet in een bikini en op teenslippers. 

Ik heb mijn veters nog niet gestrikt of het busje wat me naar de "dropzone" gaat brengen staat al klaar. Onderweg vul ik nog 10 pagina's aan formulieren in waarmee ik verklaar te weten wat ik doe, de gevaren te kennen en dat ik dit bij mijn volle verstand doe. Dat laatste betwijfel ik echter ten zeerste. 

Ik ben nog niet goed en wel klaar met de formulieren of we zijn al op plek van bestemming. Tjonge, dit gaat ineens allemaal wel heer erg in sneltrein vaart. Bij de balie vertellen ze me dat ik buiten rustig kan wachten en vanzelf wordt omgeroepen als het mijn beurt is. Ik besluit tot een kop koffie om mijn zenuwen wat te temperen, al weet ik niet helemaal zeker of cafeïne daarvoor nu het beste middel is.  Maar aangezien mijn eerste kop onverhoopt verstoord werd......

In het half uur dat voorbij gaat zie ik tot mijn geruststelling mensen allemaal met geopende parachute en breed lachend naar beneden komen. Maar echt helpen voor de zenuwen doet het niet. 

Ondanks dat ik weet dat ik op enig moment opgeroepen wordt schrik ik toch als mijn naam ineens door de luidspreker schalt. Ik begeef me naar een platform waar ik in een speciale broek en een "harness" gehesen wordt. Dat wil zeggen, een stel banden wat tussen mijn benen doorgaat en via mijn rug aan de voorkant weer aan elkaar wordt vastgemaakt. 

Op een bankje krijg ik instructie over hoe ik straks mezelf uit het vliegtuig moet werken. Op de billen naar de rand schuiven, benen onder het vliegtuig vouwen (wat?!, dat menen ze vast niet!), omhoog kijken en je in de vorm van een giant banana laten vallen. Tuurlijk, easy peasy....

Verder maak ik kennis met Mark, de held die het aandurft om met mij uit een vliegtuig te springen. Terwijl ik sterf van de zenuwen kletst hij honderduit en filmt er vrolijk op los. 

Ik zie het vliegtuig landen. Oh god, daar ga ik dan. Samen met mark en nog een stuk of tien anderen klim ik in het vliegtuigje. Mark zit met een been aan elke kant op het bankje en gebaart me dat ik tussen zijn benen moet komen zitten. Terwijl het vliegtuigje opstijgt voel ik dat Mark mij aan hem vastmaakt. Met elke handeling voel ik de banden sterker vast getrokken worden, net zolang totdat ik compleet aan hem vastgesnoerd zit. Zodra hij beweegt, beweeg ik ook, wat een vreemde soort van geruststelling geeft. Ik zit in ieder geval goed vast en ik neem aan dat Mark net zo min dood wil als ik. De deur gaat open en ik zie de anderen een voor een uit het vliegtuig springen. 

Mark gebaart me diep in en uit te ademen. Van de zenuwen hield ik blijkbaar mijn adem in, zonder het zelf te merken. Nooit gedacht dat op deze vakantei gewoon in en uit blijven ademen een van de moeilijkste dingen zou blijken. 

Ik voel dat Mark richting de deur begint te schuiven en ik schuif vanzelf mee. In de 3 seconden die het duurt om bij de deur te komen herhaal ik in mijn hoofd hoe dat ook alweer moest, dat uit het vliegtuig springen. 1: benen over de rand en onder het vliegtuig vouwen. Zonder te kijken schuif ik mijn benen over de rand. 2: hoofd naar achteren omhoog kijken. Nog voor ik deze gedachte af kan maken heeft Mark mijn hoofd al naar achteren getrokken en rollen we naar buiten!

Met een enorme snelheid tuimelen we naar beneden. Boven het lawaai van de wind uit hoor ik mezelf gillen. Ik ben er niet eens van bewust dat doe en kan ook niet stoppen. Na een paar seconden zijn we horizontaal. "Ik vlieg, ik vlieg, woehaaaaaaaa" schreeuw ik, bij gebrek aan betere tekst. Na zo'n beetje anderhalve minuut vrije val stopt de val heel geleidelijk en hand ik ineens verticaal stil in de lucht. De parachute is uit en ik bungel op kilometers hoogte boven de grond. Gek genoeg vind dat helemaal niet eng en kijk met met een overweldigend, indrukwekkend gevoel op mijn gemak om me heen. Zelfs een dag later lukt het me nog niet om dat gevoel onder woorden te brengen. Mark geeft me de touwen van de parachute en laat me sturen. Ik ben verrast over hoe hard je moet trekken om te steuren maar ook over hoe direct te parachute reageert. Ik krijg er helemaal
lol in en Mark laat me rondjes draaien. 

Mark neemt de touwen weer over en langzaam raken we richting de grond. Benen omhoog, armen eronderdoor vouwen en voor ik weet zit ik veilig en wel weer op de grond. Of nou ja, eigenlijk lig ik meer een soort van bovenop Mark, maar aangezien ik aan hem vastzit kan ik daar niet echt iets aan doen. 

Eenmaal weer los vraagt Mark me hoe ik het vond, terwijl hij de video op mij richt. Ik zit van mijn tenen tot aan mijn kruin vol met adrenaline en wil zoveel zeggen maar struikel over mijn woorden. 

De rest van de dag loop ik nog high van de adrenaline kick rond. 

Ik, die skydiven allang en breed naar de fuck it list, had verplaatst wil eigenlijk niets anders dan nog een keer springen. 

Als ik de volgende ochtend weer met mijn kop koffie op strand zit raak ik aan praat over het reizen met een vrolijke knul uit Wales. Hij vraagt me wat ik tot zover gedaan heb. Ik vertel hem over de afgelopen drie weken en eindig met het skydive verhaal. Hij zegt dat hij dat nooit zou durven en waarschijnlijk flauw zou vallen tijdens het springen. Maar na een kwartier vertellen is hij helemaal geïnspireerd en besluit hij om ook te gaan boeken. Ha! Wie had dat gedacht, dat ik nog eens als ambassadeur voor skydiven zou optreden. Ik in ieder geval niet!