Pinguïns op Phillip Island. En een iets langer onverwacht verblijf

Begin van de middag vertrek ik naar Phillip Island, op anderhalf uur rijden van Melbourne voor de Pinguïn Parade. Elke avond bij zonsondergang komen er honderden pinguïns het strand op om in hun "huisjes" onder de grond op het eiland de nacht door te brengen. Na een uurtje rijden eerst een tussenstop bij Moonlite Sanctuary, een klein natuurreservaat met onder andere kangoeroes, wombats, emoes, koala's, Tasmaanse duivels en wallaby's. De kangoeroes  en wallaby's lopen er los. De kangoeroes zijn schuw maar de wallaby's eten gewoon uit mijn hand en houden met hun voorpoten mijn hand zelfs vast, alsof ze bang zijn dat ik eten weer terugneem. Ik kan ze aaien en ja hoor, zelfs een selfie met een wallaby lukt ;). 

Vlak voor zonsondergang komen we aan op Philip Island. Er wonen 10.000 mensen en 60.000 pinguïns :). Op het strand wachten menigten mensen ongeduldig op de aankomst van de pinguïns. Door rangers geven uitgebreide instructies; niet fotograferen en geen lawaai maken. De oversteek over het strand is namelijk heel eng voor de pinguïns omdat ze dan een makkelijke prooi zijn voor andere dieren. En aangezien pinguïns alleen maar de weg van en naar hun huis kunnen herinneren is alles wat anders is een afleider en raken ze de weg kwijt. En wonderbaarlijk genoeg is ook daadwerkelijk een paar honderd man stil en maakt niemand een foto als de pinguïns het strand opkomen. Nog voor ik ze zie, hoor ik ze. Druk kwetterend kondigen ze zich aan. In plukjes van 10-15 worden 30 cm hoge pinguïns door de golven het strand op geduwd. Ze staan eerst een beetje oenig om zich heen te kijken. Alsof ze moeten besluiten wie de meest heldhaftige is en als eerste gaat. Zodra er eentje moet vat en begint te lopen schuifelt de rest erachteraan. Met hun hele lijf voorwaarts rennen ze hard als ze kunnen het strand over. Het is werkelijk het meest koddige wat ik ooit gezien heb! Af en toe valt er eentje om, die dan vervolgens weer in de sprint moet om weer bij het groepje aan te sluiten. Eenmaal het strand over gaan ze op weg naar hun huisjes, nog steeds druk kwetterend alsof ze een praatje maken met elkaar en met hun partner die op ze wacht. Terwijl ik terugloop over de boardwalk ben ik van al die honderden mensen vreemd genoeg de enige die op dat moment voor de lange route kiest en ik loop alleen, met hier en daar wat schaarse verlichting, met links en rechts van mij pinguïns op weg naar huis. En op dat moment ben ik dankbaar voor de luiheid van mijn medemens, want het zorgt voor een onvergetelijke ervaring. 

Tijd om terug te keren nar Melbourne. Maar ons verblijf gaat onverhoopt langer duren dan verwacht. Op de enige weg van en naar het eiland is een ongeluk gebeurt en de weg is naar verwachting nog uren afgesloten, misschien zelfs wel de hele nacht. De tourguide rijdt ons naar het enige stadje dat het eiland rijk is zodat we wat kunnen eten en de tijd uit te zitten. Het stadje is niet meer dan 1 straat met links en rechts wat winkeltjes en restaurantjes. De tourguide zet een groeps sms op zodat hij ons kan bereiken als er nieuws is. Aangezien ik geen Australisch nummer heb moet ik in de buurt blijven van iemand die dat wel heeft. Ik ga op stap met twee gezellige Japanse dames en zo beland ik ineens met twee Japanners in een Italiaans restaurant terwijl ik vast zit op een Australisch eiland. Na een uurtje appt de tourguide dat we asap terug moeten naar de bus. Hij heeft een plan. 18 van de 20 reizigers verschijnen inderdaad bij de bus. Twee zijn nowhere to be seen en jet afgegeven telefoonnummer werkt niet. De tourguide besluit om al toeterend de straat op en neer te rijden in de hoop dat ze kan zien of horen of wij heb. Al hebben wij geen idee hoe de ontbrekende reisgenoten er ook alweer uitzagen.....

Al toeterend rijden we de door de straat. De toeter klinkt als zo'n toeter die kinderen op het stuur van hun fiets hebben. Het absurde van de hele situatie dringt ineens tot me door; we zitten van op een eiland en rijden met 18 toeristen in een busje, met de sneuste toeter ooit door de straat, en ik krijg samen met een Amerikaanse dame enorm de slappe lach. Terwijl we drie keer al toeterend de straat op en neer rijden rollen de tranen van het lachen me over de wangen.  En verduld, daar zijn onze missende reisgenoten! Een groot applaus klinkt door het busje terwijl zij zich  enigszins beschaamd naar binnen hijsen. 

De weg blijft nog uren afgesloten maar de tourguide heeft iets geregeld met het vliegveldje op het eiland. Ze kunnen een weggetje opzetten waardoor we om het ongeluk heen kunnen. Achter een van de piloten aan crossen we met het busje dwars over het vliegveld en komen voorbij het ongeluk de weg weer op. Hiep hiep hoera, we kunnen toch nog terug naar Melbourne. Om een uur s nachts komen we aan. Later blijkt dat wij de enige zijn die die nacht nog van het eiland afgekomen zijn.  Dank je wel, tourguide met connecties! 

De origineel geboekte trip was al meer dan geweldig maar dit onvoorziene einde topte het wel af!

PS: aangezien ik een brave burger ben en de pinguïns niet wilde verwarren helaas dus geen foto's, maar Google even op Pinguïn Parade Phillip Island voor foto's en video's! Instant feel good!